Dlaczego przyprawy?
Przyprawy i zioła odgrywają bardzo ważną rolę w diecie. Nie tylko poprawiają smak, kolor, ale i korzystnie wpływają na procesy trawienne. Dzieje się tak dlatego, że stymulują wydzielanie soku żołądkowego, co z kolei wspomaga odchudzanie. Często jednak nie zastanawiamy się nad tym, jakich przypraw używamy i w jaki sposób mogą one nam pomóc. Pamiętajmy jednak, że korzyści zdrowotne wynikające ze stosowania konkretnych przypraw możemy zaobserwować dopiero po pewnym czasie.
Jakie wybrać?
Imbir – w przeciwieństwie do większości przypraw działanie imbiru możemy zaobserwować niemal natychmiast. Dodany w niewielkich ilościach rozgrzewa nasz organizm od środka, tym samym powodując szybszą przemianę materii. Pod żadnym pozorem nie należy zwiększać minimalnej dawki, bowiem wtedy może on pobudzić nasz apetyt i w ten sposób uzyskamy efekt odwrotny od zamierzonego. Pamiętajmy także o jego silnym, ostrym i korzennym zapachu, dlatego obchodźmy się z nim delikatnie.
Papryka – zarówno ostra, jak i słodka przyspiesza metabolizm. Dzieje się tak dlatego, że zawarty w nich składnik – kapsaicyna – zażywany w niewielkich ilościach wspomaga proces trawienia. Dodatkowo oprócz nadania przez nią głębi smaku i ostrości potrawom może skutecznie działać, tłumiąc apetyt. Ostatnimi czasy rozchwytywany jest rodzaj papryki cayenne. Uznaje się, że jest lekarstwem na całe zło, bowiem nie tylko pomaga w utrzymaniu prawidłowej kondycji, ale także zapobiega powstawaniu komórek rakowych.
Cynamon – jest to przyprawa bardzo uniwersalna, gdyż pasuje zarówno do potraw przygotowywanych na słodko, jak i w formie pikantnej. Jej zaletami są właściwości antybakteryjne, ale przede wszystkim cynamon pomaga w walce ze zbędnymi kilogramami. Dodany do owoców stworzy nam niskokaloryczny deser i tym samym zastąpi słodkości, które tak często i chętnie podjadamy.
Bazylia – nie tylko świetnie nadaje się do sałatek, ale także pomaga w przyswajaniu niezbędnych składników pokarmowych. Dodatkowo wspomaga trawienie białek i tłuszczy oraz działa rozkurczowo, co z kolei jest istotne w przypadku, kiedy towarzyszą nam niechciane wzdęcia.
Mięta – ostatnią przyprawą, której szczególnie warto używać podczas diety, jest mięta. Jest najbardziej urokliwa w swoim smaku i aromacie, ale główną jej zaletą jest pobudzenie trawienia, a także zmniejszenie apetytu, zwłaszcza na słodkości. Najlepiej jest ją pić tuż po posiłku, bowiem w ten sposób zapobiegniemy wzdęciom, a nasz żołądek przestanie produkować duże ilości kwasu.
Jak używać?
Posiadanie wiedzy na temat przypraw to nie wszystko. Bardzo ważne jest ich odpowiednie przechowywanie i użytkowanie, bowiem w przeciwnym razie mogą one nie spełniać wszystkich wyżej wspomnianych wymagań. Zatem pamiętajmy, jeśli niektóre z nich uprawiamy samodzielnie, należy unikać stawiania ziół w nasłonecznionym miejscu i koniecznie regularnie podlewać. Z kolei te suszone przechowujmy w suchym i zaciemnionym miejscu, najlepiej w zamkniętym pojemniczku. Bardzo ważne jest, aby dodawać je dopiero pod koniec gotowania, gdyż w ten sposób nie tracą swoich cennych właściwości.
Przyprawy nie tylko nadają potrawom wyjątkowego smaku i aromatu, ale także wpływają w dużym stopniu na przemianę materii, która pomaga w utrzymaniu wymarzonej sylwetki. Dzięki nim jesteśmy w stanie pobudzić nasz metabolizm do działania i pozbyć się zbędnych kalorii.
Kurkuma
Kurkuma jest starożytną przyprawą pochodzącą z Azji Południowo-Wschodniej, używaną od pradawnych czasów jako barwnik i przyprawa. Uprawiana jest głównie w Bengalu, Chinach, Tajwanie, na Sri Lance, Jawie, w Peru, Australii i zachodnich Indiach. Jest ona nadal używana w rytuałach religii hinduskiej oraz jako barwnik do świętych szat, dzięki temu że nie jest syntetyczna lecz naturalna oraz tania. Kurkuma w rzeczywistości jest jedną z najtańszych przypraw. Choć podobnie jak szafran, używana jest do barwienia, w kuchni nie powinno się mylić tych dwóch przypraw. Wykorzystanie kurkumy sięga 4000 lat wstecz, do kultury wedyjskiej w Indiach, kiedy to została użyta jako przyprawa kulinarna, a także miała pewne znaczenie religijne. Jej nazwa wywodzi się od łacińskiego słowa terra merita, nawiązującego do koloru ziemi, zawierającej pigment mineralny. W wielu językach kurkuma nazywana jest żółtym korzeniem.
korzen kurkumyOpis kurkumy
Kurkuma jest kłączem lub podziemną łodygą rośliny podobnej do imbiru. Zazwyczaj dostępna jest mielona w postaci jasno-żółtego proszku. Cała kurkuma jest bulwiastym kłączem, posiadającym szorstką skórkę o budowie segmentowej. Kłącze jest żółtawo-brązowe, z pomarańczowym wnętrzem, które po zmieleniu daje kolor żółty. Główne kłącze mierzy od 2,5 do 7 cm długości, średnicy 2.5 cm, z której odgałęziają się mniejsze odrosty. (fot. korzeń kurkumy)
Bukiet: ziemisty i lekko cierpki
Smak: aromatyczny i ciepły smak z nutką goryczy
Skala ostrości: 3
Przygotowanie i przechowywanie kurkumy
Kurkuma wykorzystywana jest w postaci zmielonej. Proszek ten zachowuje swoje właściwości barwiące nieskończenie długo, jednak jego smak wietrzeje z biegiem czasu, należy zatem kupować ją z umiarem. Kurkumę należy przechowywać w opakowaniach hermetycznych z dala od promieni słonecznych.
Zastosowanie kulinarne kurkumy
Zastosowanie kurkumy jest szerokie na Wschodzie i Bliskim Wschodzie jako przyprawa i barwnik. W Indiach dodawana jest do słodkich potraw, nadając charakterystyczną cierpką nutkę smaku. Oprócz jej szerokiego zastosowania w kuchni marokańskiej do przyprawiania mięs, zwłaszcza jagnięciny oraz dań z warzyw, jest składnikiem mieszanki curry oraz dań curry. Stosowana jest jako dodatek do rybnej curry prawdopodobnie dlatego, ponieważ niweluje nieprzyjemny zapach ryby. Jeśli chodzi o mieszankę curry, jest jej głównym składnikiem, zapewniającym charakterystyczny żółty kolor.
kurkuma roślinaOpis rośliny oraz uprawa kurkumy
Ta tropikalna bylina powiązana jest z imbirem (z rodziny Zingibaraceae). Dorasta do 60-100 cm. Posiada długie, jasno zielone przypominające liście lilii, które otaczają stożkowe klastry jasnożółtawych kwiatów. Kurkuma rośnie w tropikach i sub tropikach. Wymaga gorącego i wilgotnego klimatu i dosyć lekkiej, przepuszczalnej gleby. Rozmnaża się przez podział kłącza. Korzenie są gotowane, suszone przez ponad tydzień, a ich twardawa skórka jest często szlifowana przed sprzedażą.
Właściwości lecznicze kurkumy
Kurkuma jest łagodna dla przewodu pokarmowego, pobudzająca i wiatropędna. W Malezji jest bazą dla maści antyseptycznej, dobrze działa na zakażenia generujące ropę. Wspomaga gojenie się ran. Redukuje cholesterol.
Według najnowszych badań kurkuma jest jedną z najlepszych substancji przeciw-rakowych, wyszukuje komórki rakowe modyfikując ich DNA przez co doprowadza do ich zwalczenia, ludzie którzy jedzą duże ilości tej przyprawy, rzadziej chorują na raka.
Woda kurkumowa stosowana jest w celu osiągnięcia "złotej cery".
Curry
Curry to mieszanka przypraw szerokiej gamy smaków kuchni południowo-azjatyckiej. Curry to też współczesna angielska nazwa określająca przyprawę, nie odzwierciedlająca żadnej konkretnej indyjskiej potrawy i choć podobna mieszanka przypraw używana jest w północnych Indiach, nazywa się ona inaczej - garam masala.
Curry jest rzeczywiście bliższe tamilskiej (jednej z 28 stanów Indii) przyprawie sambar, a samo słowo curry pochodzi rzekomo od tamilskiego słowa „kari”, które oznacza sos, gotowane warzywa lub mięso. W zachodnim świecie mieszanki curry mają zwykle dość standardowy smak, a wiele z nich jest wykorzystywanych także w kuchni indyjskiej.
W niektórych odmianach kuchni indyjskiej, curry oznacza danie, które przypomina zupę z jogurtu, na bazie masła klarowanego, przypraw i cieciorki. Pozostałe regiony świata, od Anglii aż do Tajlandii, używają tego terminu jako określenie mięsa lub warzyw ugotowanych w pikantnym sosie.
Każda z mieszanek różni się w zależności od ilości głównych składników oraz od regionu Azji i Indii. Podstawowym składnikiem curry z regionu Punjab jest pszenica, a nie ryż. Jest to ciężka potrawa, gotowana na maśle i doprawiana śmietaną. Potrawy curry z Malayali zazwyczaj zawierają kokos i mleko kokosowe, a także liście laurowe. Te pochodzące ze stanu Tamil są najbliższe wyobrażeniom ludzi z krajów zachodnich. Tamilskie curry to smażone na płytkim oleju mięso lub warzywa z dodatkiem suchych przypraw.
Większość ludzi uważa, że to właśnie przyprawy, wchodzące w skład mieszanki curry definiują smak potrawy o tej samej nazwie. Dzieje się tak dlatego, że w wielu częściach świata można kupić przygotowaną mieszankę przypraw znanych jako curry, które jest używane jako przyprawa do dania curry. Jeszcze bardziej skomplikowane jest to, iż proszek ten może zawierać liście curry, które pochodzą z drzewa curry (drzewa Bergera koenigii) pochodzącego z Indii.
W kuchni indyjskiej liście są używane tak jak liście laurowe, nie są one jednak jedynym składnikiem curry. Proszek ten jest jak chilli – w zależności od dobranych składników, każdy jest inny.
Skład Curry
Wspólnym elementem wielu sproszkowanych mieszanek przyprawowych jest kurkuma, która nadaje curry charakterystyczny żółty kolor. Inne popularne przyprawy wchodzące w skład mieszanki curry to: kolendra, imbir, czosnek, chilli, pieprz, cynamon, goździki, gałka muszkatołowa, kardamon i kminek.
Główne rodzaje curry jakie można spotkać w restauracjach indyjskich lub tajskich to czerwone, żółte i zielone. Czerwone wykonane jest z czerwonych chilli, zielone z zielonych chilli, a żółte głównie z kurkumy i kminku, choć mieszanka ta mozę także zawierać ostrą bądź suszoną paprykę.
Czarnuszka
Nigella sativa
(Czarnuszka siewna, Czarny kumin, Czarny sezam)
Czarnuszka od czasów starożytnych była szeroko stosowana do celów leczniczych i jako przyprawa. Znana była jako "ziarno Benedykta".
W księdze ziół asyryjskich opisywano nasiona czarnuszki jako lekarstwo na problemy żołądkowe oraz do stosowania zewnętrznego na problemy skórne, takie jak świąd, wysypka, opryszczka.
Inne źródła podają, że w grobowcu Tutenchamona znaleziono olej i nasiona czarnuszki.
Nazwa czarnuszka pochodzi od łacińskiego słowa „nigellus” lub „niger”, czyli czarny.
W Egipcie były one używane przez Kleopatrę i królową w celach upiększających i leczniczych. Lekarze starożytnego Egiptu stosowali nasiona czarnuszki jako lekarstwo na przeziębienia, bóle głowy, zaburzenia trawienia, infekcje, stany zapalne i alergie.
Hipokrates w V w p.n.e. stosował czarnuszkę na zaburzenia trawienia i wątroby. W I wieku zioło to było powszechnie stosowane przez Pliniusza Starszego. Działanie czarnuszki opisał w dziele pt.: "Historia Naturalna", jako środek na ukąszenia węży i ukłucia skorpiona, modzele, ropnie i wysypki skórne. Zalecano ją również na przeziębienia i stany zapalne.
Nasiona czarnuszki mają właściwości odpychające niektóre owady, np.: mole.
Czarnuszka pochodzi z Afryki Północnej, ale rośnie też w Turcji i na Wschodzie. Jest rośliną całoroczną, należącą do rodziny Ombrellifere. Kwiaty, które rozwijają się latem, są białe o niebieskawym odcieniu, owoce są nabrzmiałe i zawierają małe, czarne ziarna.
Nasiona czarnuszki to małe, matowe, czarne ziarenka o szorstkiej powierzchni i oleistym białym wnętrzu. Są trójkątne i mają 1,5 - 3 mm długości. Są podobne do nasion cebuli.
Bukiet: Nasionka nie mają intensywnego zapachu, choć gdy się je rozetrze wydzielają aromat przypominający oregano. Smak: lekko gorzki z lekką pikantną nutą. Skala ostrości: 3
Używanie i przechowywanie czarnuszki
Możemy wykorzystać całe lub mielone nasiona, są one zazwyczaj smażone lub palone przed użyciem. Dają się łatwo skruszyć w moździerzu. Przechowujemy w zamkniętym pojemniku i chłodnym miejscu.
Zastosowanie kulinarne czarnuszki
Czarnuszka stosowana jest w Indiach i na Bliskim Wschodzie jako przyprawa, a w Europie czasami wykorzystywana jest jako substytut pieprzu. W kuchni indyjskiej powszechnie stosowana jest jako dodatek do łagodnych duszonych potraw z jagnięciny, takich jak korma (rodzaj curry na bazie jogurtu i przypraw z dodatkiem mleczka kokosowego). Doskonale współgra również z warzywami i potrawami dhal (indyjskie zupy), jest także częstym dodatkiem sosów czatnej (chutney).
Nasionami posypuje się przed pieczeniem chleb naan (płaski chleb drożdżowy z białej mąki pochodzenia środkowoazjatyckiego). Czarnuszka jest składnikiem niektórych mieszanek przyprawowych garam masala i jest jedną z pięciu przypraw wchodzących w skład mieszanki Panch phoron. Na Bliskim Wschodzie czarnuszka dodawana jest do ciasta chlebowego. Czarnuszkę zazwyczaj dodaje się do chleba.
Skład czarnuszki siewnej
Olej czarnuszki zawiera ponad 100 elementów, które współgrają ze sobą, ale to olejek eteryczny w niej zawarty wykazuje działanie terapeutyczne.
• 35% -węglowodany
• 35 - 45% oleje i tłuszcze roślinne Omega 3 i Omega 6
• 20% białko
• 0,5 do 1,5% olejek eteryczny
• pierwiastki śladowe i enzymy.
Właściwości lecznicze czarnuszki
Czarnuszka w indyjskiej medycynie stosowana była jako środek wiatropędny i pobudzający, przeciwko niestrawności i dolegliwościom jelitowym. W Indiach używana jest też do wywoływania poporodowych skurczy macicy oraz do przyspieszenia laktacji.
Czarnuszka jest przyprawą szczególnie bogatą w żelazo. Ceniona jest w tradycji Ayurvedy za korzystny wpływ na zdrowie. Ma właściwości rozgrzewające, stosowana jest więc też w okresie zimowym. Uważa się, że czarnuszka niweluje wzdęcia, ma działanie uspokajające.
Zmniejsza Vatę i Kaphę i zwiększa Pittę (w tradycji Ayurvedy, te elementy, przejawiają się w ludzkim ciele jako trzy podstawowe zasady, dosze, temperamenty. Vata dosza to połączenie elementu eteru i powietrza, pita – wody oraz ognia, a kapha – jest przejawem wody oraz ziemi. W Indiach i w Chinach, olejek z czarnuszki używany jest jako "naturalny antybiotyk", podczas Międzynarodowego Kongresu Raka w New Delhi mówiło się o jego działaniu przeciwnowotworowym
Odtruwa układ pokarmowy, równoważy układ odpornościowy. Przyczynia się do absorpcji składników odżywczych, poprawia trawienie i stymuluje układ odpornościowy. Olejek eteryczny wykazuje korzystne działanie w walce z problemami układu oddechowego (astma, zapalenie oskrzeli ), dzięki swoim właściwościom przeciwzapalnym i przeciwbakteryjnym.
Posiada wysoką zawartość antyoksydantów, które dłużej pozostają w całych nasionach, krócej w czarnuszce mielonej. Czarnuszka przyczynia się do naturalnej detoksykacji organizmu, podobnie jak cynamon, imbir, kurkuma i koper.
Detoksykacja jelit. Olej z nasion czarnuszki ma szczególne znaczenie w detoksykacji jelit, gdyż zablokowany przewód pokarmowy może prowadzić do wielu chorób, jak bowiem mawiał Paracelsus "Śmierci czai się w jelitach". Toksyny mogą być wytwarzane przez bakterie jelitowe i grzyby, których nie można usunąć z jelit, ze względu na tendencję do zaparć.
Nagromadzenie toksyn może prowadzić do wielu chorób i upośledzenia funkcji narządów. Początkowo objawami mogą być biegunki i zaparcia, gazy i miejscowe zapalenie jelit. Ponadto są to objawy stałego zmęczenia, bóle głowy, w konsekwencji może dochodzić do przewlekłego zapalenia stawów, reumatyzmu, chorób skóry i alergii. W takich przypadkach olej z nasion czarnuszki można stosować jako leczenie wspomagające, oczyszczające.
Obecnie czarnuszkę używa się na:
wzmocnienie układu odpornościowego (choroby przewlekłe, takie jak AIDS);
reakcje układu odpornościowego (alergie, reumatyzm, stwardnienie rozsiane, białaczka, katar sienny i astma)
anoreksja
brak menstruacji
raka
grzybice
bóle głowy
podwyższony cholesterol
kolki niemowlęce
cukrzyca
biegunka
stany osłabienie, zmęczenie
czerwonka
odtruwanie jelit, wątroby
zaburzenia pracy wątroby i pęcherzyka żółciowego
hemoroidy
gorączka
wzdęcia
żółtaczka
nadciśnienie
choroby przenoszone drogą płciową
choroby skóry i alergie skórne (stany zapalne, obrzęk, pokrzywka, wypryski i trądzik)
zapalenie oka
problemy z trawieniem
kaszel, przeziębienie i grypa
jelitowe pasożyty (robaki, ameby, tasiemiec. Owsiki)
problemy z nerkami i pęcherzem
paraliż
bóle reumatyczne
siniaki i urazy+
senność, zmęczenie, otępienie
układ hormonalny (PMS)
zapalenie zatok
zaparcia
Najbardziej aktywne składniki czarnuszki:
Kwasy tłuszczowe. Olej nasion czarnuszki może być porównywany do oleju ogórecznika i wiesiołka, ze względu na wysoka zawartość składników eterycznych, które w połączeniu z olejkiem lotnym, odgrywają istotną rolę w kształtowaniu prostaglandyny E1, mającą wpływ na zrównoważone działanie układu odpornościowego. 56% kwasu linolowego, 24,6% kwasu oleinowego, 12% kwasu palmitynowego, 3% kwasu stearynowego, 2,5% kwasu eikozanowego, 0,7% kwasu linolenowego, 0,16% kwasu mirystynowego.
thymoquinone. To naturalny przeciwutleniacz. Działa przeciwzapalnie, zmniejsza ból. Stymuluje produkcję żółci, metabolizuje tłuszcze i pomaga w detoksykacji. Chroni przed atakami astmy, hamuje wydzielanie histaminy.
prostaglandyna E1. Reguluje funkcje mózgu, działanie układu nerwowego i uwalniania substancji. Przyczynia się do obniżenia ciśnienia krwi i rozszerzenia naczyń krwionośnych, w konsekwencji zapobiega płytek krwi (zakrzepicy). Reguluje system immunologiczny i aktywuje limfocyty T, które są istotne w walce organizmu z chorobą. Hamuje procesy alergiczne. Normalizuje stany zapalne skóry. Rozszerza oskrzela. Zwiększa wydzielanie hormonu tarczycy i insuliny.
Nigellon. Rozszerza oskrzela, działa przeciwskurczowo, wskazany w leczeniu chorób układu oddechowego, takich jak astma i krztusiec. Badania potwierdziły także, że działa przeciw histaminowo.
Saponin Melathin. To naturalny pestycyd. Ma silne właściwości oczyszczające i jest stosowany jako środek przeczyszczający i niszczący pasożyty. Nadaje się do niszczenia pasożytów u dzieci. Sprzyja wchłanianiu substancji odżywczych i działa wykrztuśnie. Pobudza apetyt i trawienie, dogłębnie oczyszcza jelita.
Olejki eteryczne. Działają przeciwbakteryjne, przeciwwirusowo.
Witamina B2
Tiamina (witamina B1). Odgrywa ważną rolę w przekształcaniu węglowodanów
i tłuszczów w energię. Jest niezbędna do prawidłowego wzrostu i rozwoju, pomaga utrzymać właściwe funkcjonowanie serca, układu nerwowego i przewodu pokarmowego.
Niacyna (witamina B3). Wspomaga napięcie mięśniowe, wpływa na układ nerwowy, kondycje skóry, włosów, oczów, działa na wątrobę.
Selen. To przeciwutleniacz odgrywający ważną rolę w profilaktyce nowotworów i zapobieganiu tworzeniu się skrzepów krwi. Wykazuje działanie przeciwwirusowe i hamuje uszkodzenia chromosomów. Neutralizuje toksyny i metale ciężkie. Jest również stosowany w leczeniu astmy, trądziku, zapaleniu ścięgna, przy problemach z niepłodnością u mężczyzn i zaburzeniach w okresie menopauzy u kobiet.
Badania dotyczące olejku z nasion czarnuszki
Olejek z nasion czarnuszki używany był od blisko 4000 lat, jednak dopiero w ubiegłym wieku jego właściwości stały się szerzej znane. W latach 1992 -2012, prowadzone były badania farmakologiczne dotyczące olejków lotnych nasion czarnego kminu.
Badania te wykazały następujące właściwości olejku z nasion czarnuszki:
przeciwbólowe;
przeciwrobacze (niszczy robaki jelitowe);
antybakteryjne i przeciwzapalne;
posiada cechy przeciwutleniaczy;
działanie przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, przeciwzapalne;
działanie przeciwgorączkowe i napotne;
antyspazmatyczne;
wiatropędne;
przeciwnowotworowe;
redukuje ciśnienie krwi;
stymuluje system immunologiczny;
ma działanie przeczyszczające i wspomagające układ pokarmowy.
Działanie farmakologiczne olejków lotnych zawartych w nasionach czarnuszki:
Nadciśnienie - zostało naukowo udowodnione, że olejek eteryczny czarnuszki obniża ciśnienie krwi.
Korzystny wpływ na żołądek - udowodniono, że olej lotny czarnuszki zapobiega powstawaniu wrzodów w 38% przypadków
Układ oddechowy - olejek eteryczny z nasion czarnuszki okazał się doskonałym środkiem ochronnym zarówno przed astmą oskrzelową, zapaleniem oskrzeli ( czarnuszka bardziej skuteczna u dzieci niż u dorosłych).
Działanie przeciwwirusowe – badania przeprowadzone w Japonii potwierdziły, że olej z nasiona czarnuszki może być pomocny w zapobieganiu zapaleniom spojówek, powstawaniu ropni, chorób pasożytniczych i innych infekcji.
Cukrzyca - podawanie olejków z nasion czarnuszki osobom z cukrzycą typu 1, spowodowało znaczące obniżenie (23-43%) poziomu glukozy bez uwalniania insuliny.
Pozytywny wpływ na nowotwory.
Pozytywny wpływ na rozwój różnych wirusów: salmonella, czerwonka, dissentereia,. Rozprzestrzenianie się szczepów opornych wielu grzybów (antybiotyków ..), stworzyły potrzebę odkrywania nowych rodzajów przeciwgrzybiczne i elementów odpornych na wirusy te inibono.
Okazuje się, że olejek eteryczny z czarnego materiału siewnego ma "działanie przeciwbakteryjne i przeciwgrzybiczne, nawet wobec szczepów Staphylococcus aureus, które mogą powodować szereg chorób, od małego zakażenia skóry (wypryski, liszajec, owrzodzenia, czyraki, zapalenie tkanki łącznej, do chorób, takich jak zapalenie opon mózgowych, zapalenia wsierdzia, posocznica, salmonelli, czerwonki.
czarnuszka kwiatUprawa czarnuszki
Czarnuszka jest rośliną zielną jednoroczną z rodziny jaskrowatych (Ranunculaceae Juss.), ma ok. 60 cm wysokości. Szaro-zielone liście są delikatne i nitkowate. Kwiaty mają pięć płatków o szerokości 2,5 cm, są białe z niebieskimi żyłkami, pojawiają się od czerwca do września.
Nasionka zamknięte są w kapsule składającej się z pięciu komór, z których każda zwieńczona jest niewielkim kolcem. Gdy komory są wysuszone otwierają się, uwalniając nasiona. Czarnuszka pochodzi z zachodniej Azji, gdzie rośnie zarówno dziko, jak i w uprawach. Uprawiana jest także w Indiach, Egipcie i na Bliskim Wschodzie.
Uwaga!
Olej z nasion czarnuszki nie powinien być stosowany w czasie ciąży, ponieważ może powodować skurcze macicy!
Melantyna spożyta w dużych dawkach jest toksyczna, więc przyprawa ta nie może być stosowana w dużych ilościach.
ZIOŁa
Zioła
Zioła w mojej kuchni
Anyż: służy do aromatyzowania słodkich potraw
Bazylia: służy sałatek i przetworów pomidorowych
Czarny bez kwiaty:
działają moczopędnie i bakteriobójczo
Chrzan: doskonała przyprawa do trudno strawnych potraw
pobudza funkcje przewodu pokarmowego działa moczopędnie
Goździk: służy do ciast, win, deserów
Imbir: używany do pieczywa cukierniczego, zup, mięs ,ryb
Kakao: szerokie zastosowanie w przemyśle cukierniczym
wpływa regulująco na organizm rozszerza naczyń krwionośnych
Kolendra: cenna przyprawa do mięs wędzonek zup np.: fasolowa
Lubczyk: przyprawa zapachowa
Mięta: dodatek do deserów wpływa pobudzająco na wydzielanie soków trawiennych
Mniszek lekarski: środek żółciopędny zalecany w stanach artretycznych i reumatycznych
Gałka muszkatowa: służy do zup , pasztetów, kremów, mięs, win grzanych
Kurkuma: żółty barwnik
Ostropest: przyprawa do pieczonych mięs, świeżych warzyw
Papryka: służy jako jarzyna i przyprawa do gulaszy, drobiu wędlin ostrych sosów
Pieprz: dodajemy do :mięs wędlin, ryb, sosów, sałatek, zakąsek
Czosnek: pasuje do tłustych i ciężko strawnych mięs
Kminek: stosuje się do potraw wzdymających np. kapusta
Liść laurowy: przyprawa do potraw mięsnych i rybnych
Chili: dodaje się do tłustych i ciężko strawnych potraw
Jałowiec: pobudza procesy trawienne stosuje się do potraw ostrych
Przyprawy ziołowe
Kurczak: czosnek, papryka, oregano, majeranek, tymianek
Baranina: bazylia, cząber, majeranek, rozmaryn, tymianek, czosnek
Indyk: majeranek, tymianek, czosnek, estragon
Wieprzowina: cząber, kolendra, czosnek ,tymianek
Wołowina: bazylia, cząber, kminek, liść laurowy, majeranek
Ryby: estragon, liść laurowy, ziele angielskie, czosnek
Zapiekanki: cebula, czosnek, tymianek, majeranek, bazylia
Pieczywo: kminek, anyż, bazylia, mak, słonecznik, koper
Sałatki: bazylia, cebula, czosnek, estragon, majeranek, kminek, tymianek, rozmaryn
Marynaty: bazylia, jałowiec, kolendra, liść laurowy, rozmaryn
Pasztety: cebula, czosnek, majeranek pieprz, gałka muszkatowa
Zalewy: liść laurowy, goździk, majeranek, tymianek ,rozmaryn
Galaretki: cebula, czosnek, liść laurowy, ziele angielskie
Przyprawy do deserów: cynamon, anyż, wanilia, imbir, kardamon, goździk, rodzynki, figi ,daktyle
Twaróg na słodko: cynamon ,imbir, wanilia
Twaróg na słono: cebula, chrzan kminek, koperek, szczypiorek
Zioła podczas diety
W diecie bezsolnej: cebula, czosnek, imbir, koper, majeranek
W diecie cukrzycowej: bazylia, cząber, imbir, majeranek, rozmaryn, szałwia ,tymianek
W diecie nerkowej: ograniczyć sól ,bazylia cząber, fenkuł, kminek, lubczyk, majeranek
W diecie wątrobowej: bazylia, anyż, majeranek, melisa, szałwia, wanilia, kminek
Zioła do sałatek
Bazylia: wzbogaca smak potraw z pomidorów i makaronu
Oregano: dodaje się do sałatek z ziemniaków makaronu
Estragon: przyprawa do dań z ryb owoców morza
Mięta: doskonała do sałatek owocowych
Kminek: przyprawa do mięs kapust i surówek z buraczków
Owoce
Orzechy są źródłem witaminy A C E wapnia potasu i magnezu zmniejszają stężenie złego cholesterolu
Morele zawierają błonnik wspomagają przemianę materii oraz potas dobry dla serca
Jabłka wzmacniają mięśnie układ nerwowy działają moczopędnie wpływają pobudzająco na prace wątroby, błonnik zawarty w jabłkach poprawia perystaltykę jelit likwiduje zaparcia
Figi bardzo duża zawartość błonnika wspomagają układ hormonalny
Rodzynki duża zawartość wapnia witamina B cynk żelazo podnoszą odporność
Migdały poprawiają pamięć wzrok stan włosów cery i paznokci
Śliwki pomocne w trawieniu niedokrwistości serca zawierają żelazo fosfor wapń magnez witaminę C i E
Kiwi zawiera witaminę C, B ,potas i błonnik
Żurawina zwalcza bakterie chroni przed wrzodami żołądka podnosi poziom dobrego cholesterolu
Aronia zawiera pektyny błonnik witaminy C ,B PP i E przeciwdziała miażdżycy i chorobą serca
Agrest źródło witamin C, B, PP prowitaminy A oraz zawiera żelazo, potas ,wapń ,fosfor
Czereśnie odtruwają organizm zawierają jod regulują przemianę materii
Maliny zawierają potas,magnez,wapń,fosfor,przeciwdziałają miażdżycy
Porzeczki bogate źródło witaminy C ,P pomagają w walce z otyłością i cholesterolem
Wiśnie źródło potasu pomagają w obniżeniu kwasu moczowego
Borówka amerykańska niezastąpiona w profilaktyce nowotworowej i chorób układu krążenia
Jeżyny regulują przemianę materii leczą kaszel chrypkę
Truskawki zawierają karoten witaminy C, B,PP,potas wapń, magnez żelazo
Gruszki zawierają jod,witaminy B,C,wapń fosfor magnez ,potas,pomocne przy zapaleniu dróg moczowych oraz kamicy nerkowej
Winogron bogaty w witaminę B,C,żelazo ,wapń uelastycznia naczynia krwionośne
